Studies hebben aangetoond dat motorrijden op een effectieve manier een positief stempel drukt op onze geestelijke gezondheid. De golf van versnelling, bochten van de weg en scherpe bochten stimuleert adrenaline en stuurt dopamine (een neurotransmitter die plezier regelt) naar de hersenen. Het rijden op een zijspan is werkelijk een andere, lees: extra ervaring dan het rijden met een solo motorfiets. Wij ervaren het rijden op een zijspan als intenser. Er wordt simpelweg méér dopamine aangemaakt. Zo; het is eruit 🙂
Elke bocht inschatten, telkens opnieuw. Sturen met je armen èn sturen met de gashendel maakt het motorrijden met een span boeiender in vergelijking met een solo motor. En bij aanvang het moeten leren hoe je een zijspan bestuurt en rijdt; voor de meeste mensen zal een zijspan niet de eerste motor zijn, maar het upgraden van je solo-motor-kunde om ook op een zijspan te kunnen rijden; de verdieping van motorrijden in z’n algemeen is toch boeiend?
À titre Personnel: Inmiddels ben ik 54 jaren jong en ik rij al sinds m’n 18e motor. Even snel rekenen; 34 jaar. Net als bij je eerste liefde, vergeet je ook niet je eerste motorfiets. In mijn geval was het zo dat de met allerlei bijbaantjes bij elkaar gespaarde munten (toen nog guldens) werden uitgegeven aan een Honda XL250.
Ik zie me nog heen en weer rijden in de straat waar ons gezin toen woonden, terwijl het begeerde bewijs van goed rijgedrag; oftewel het motorrijbewijs nog niet gehaald was. M’n vader kwam me geregeld achterna in z’n VW spijlen werkbus en deed alsof hij erg boos was dat ik dat soort ‘risico’s’ nam. Maar natuurlijk kon hij er om lachen; een kind weet dit soort mimiek gelijk te herkennen bij een ouder, toch?
Vele (motor)jaren met vele motormodellen gingen voorbij, totdat ik om een paar redenen een gloednieuwe Triumph Thruxton 1200R kocht. De eerste belangrijke reden was dat ik in de jaren ervoor merkte dat m’n rechtop-zitten motorfiets, mijn rug bij elke hobbel, pijnigde. Toen ik vanwege een onderhoudsbeurt een Triumph Thruxton 900 meekreeg, was het zeer licht voorover zitten even wennen. Maar al sturende merkte ik gelijk dat mijn rug deze veranderde zithouding, erg kon waarderen. Geen enkele pijn meer! Geen doorgezakte rug meer; geen slappe buik-zittende-houding en het rijden ervaarde ik als dynamischer. Tjonge; wat een heerlijke ontdekking.
En ja, het oog wil ook wat. In de loop van de afgelopen jaren ben ik fervent fan geworden van alles wat met café racers van doen heeft. Veelal bevindt het gewicht van dit soort machines zo tussen de 180 en 220 kilogram, dus relatief makkelijk handelbaar om de machine in de schuur te manoeuvreren. Mijn imago werd gelijk wat opgepoetst; ijdelheid is ook mij niet geheel vreemd. Voor mij van belang was dat het iets teruggelopen plezier om op een motor te rijden vanwege de ‘dreunen’ in m’n rug, teniet werd gedaan door het immense plezier wat ik beleef aan de ‘groene gabber’, zoals ik m’n Triumph Thruxton pleeg te noemen.
Terug over het rijden op een zijspan; aangevuurd door een vriend die al jaren verfent zijspanrijder was, stapte ik ter kennismaking op een aantal verschillende modellen en na de derde beproeving, had ik de neiging om af te haken! Ik kwam er al snel achter, dat lang niet elke zijspan lekker wilde rijden. Ok, het normale zijspangedrag daargelaten; er zijn nogal wat minder goed sturende zijspan combinaties. Ook merkte ik dat veelal de wat oudere motorfietsen, niet in staat waren om vlot met het moderne verkeer mee te kunnen komen. Want ik zocht wel een combi voor ‘elke dag’. Zonder mensen op het hoofd te willen stoten; veel zijspannen weten m’n smaakpupillen niet te stimuleren. Integendeel zelfs. En hoewel de meningen over het volgende zullen verschillen; (veel) teveel motorvermogen vond ondergetekende ook niet prettig. Uiteindelijk bleek een 60 Pk sterke machine met een perfect uitgelijnde zijspan het juiste voor ondergetekende te doen. Voor het aanbouwen en het juist uitlijnen bleek specialist Hans Hermeler een briljante uitkomst. En sindsdien een intense en enthousiaste partner van ZIJSPAN21. En het moet gezegd: Hans is een zijspanrijder in hart en ziel. En Hans houdt niet van aanbouw-gepruts, zoals hij me bij het laten zien van een minder goede zijspan, hoofdschuddend vertelde.
Het rijden op de motorfiets heeft absoluut mijn voorkeur ten opzichte van de auto. En in praktijk bleek al vrij snel dat ik voor m’n werk, door het hebben van het zijspan, de benodigde dingen makkelijk kon meenemen. Dat betekent dat ik vaker kan motorrijden en zoals u inmiddels weet; mijn favoriete manier om mezelf te verplaatsen van A naar B. En het rijden op een zijspan is gewoon: COOL. En ja, een weekendje weg met vrienden betekent de zijspan volladen met de spullen en gaan.
Voor mij is het dubbel genieten, omdat ik de reis met de zijspan kan combineren met m’n werk. En ja, vrijwel altijd rij ik solo op de zijspan; mijn tederbeminde wederhelft heet het motorrijden en zijspanrijden nooit heel erg omarmd. Dat is spijtig. Maar; dat moet gezegd worden; zij geniet ervan dat ik mijn passie heb èn beleef. En hoe verheugd ik ben wanneer het me een enkele keer lukt om haar mee te lokken op een zomerse avond om al zijspannend een terras aan te doen. Ja, zo is ze dan ook wel weer; wat een gelukje 🙂
